اشعار

به دعا دست خود که برمی ‏داشت            بـذر آمـیـن در آسـمـان می ‏کـاشت

بـــه تمــاشـا، مـلــک نـمـازش را            نــردبــانـی ز نــــور می ‏پـنداشت

چه نـمازی؟ که تا به قـبـۀ عـرش            بُـرد او را و نـــردبـان بـرداشـت

پــــرچم دیــــن ز بام کعبه گرفت            بـُرد و بـر بـام آسـمـان افـراشـت

بس کـه کاهـیـده بـود، شـب او را            شبـحـی نـاشـــنـــاس می ‏انگـاشت

خصــــم بیـــدادگر ز جور و ستم            هیـــچ در حـق او فــرو نگـذاشت

تـــا نینــــداخـــتش به بستر مرگ            دسـت از جـان او مگـر برداشـت

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

دشمن از حد فزون جفا پیشه است            چه کند بعد ازاین در اندیشه است

نـســل در نســل او حـرامـی بـود            خصـم بدخواه تـو پدر پیـشه است

ریشـــــه ‏اش را ز بـیـخ می‏ کـندم            چه کنم دشـمن تو بی ریـشـه است

به گـمـانـش که جــنگـل مـولاست            غافـل ازاین که شیر در بیشه است

یک طرف نور ویک طرف ظلمت            یک طرف سنگ و یک طرف شیشه است

دل گل؛ خون ز دست گلچین است            وان چه بر ریشه می‏ خورد تیشه است

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

سخن از درد وصحبت از آه است            قـصـۀ درد او چـه جان کـاه است

راه حق، جز طریق فاطمه نیست            هر که زین ره نرفت، گمراه است

درمحیـطی که موج گوهر نیسـت            گر خزف جلوه کرد، دل خواه است

عــر دل کاش ادامه‏ ای می ‏داشت            ورنه این قبض و بسط گه گاه است

در مسـیـری کـه عـشـق می ‏تـازد            تا به مقــصود، یک قدم راه است

در بـهـاران، خــزان این گـل بود            عــمر گـل ها هــمیشه کوتاه است

بـا غــم تو، دلـی که بـیـعـت کـرد            تـا ابــد در مـســـــیـر الله اســــت

هر کـس آمد، به نـیـمـۀ ره مـانــد            غم فـقط بـا دل تــو هــمـراه است

آن که در گوش جان اومانده است            نــالـه‏ هــای دل عـلی، چـاه اسـت

این که برلب رسیده جان علی است            دل گمـان می ‏کند هــنوز، آه است

خون شداز سیـنۀ تو بیرون ریخت            حـق ز حــــال دل تـو آگـاه اسـت

آن کـه بعـــد از کـبــودی رخ تـو            با خـسوف آشتی کــنــد، ماه است

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

ساز غـم گر تـرانـه ‏ای مـی ‏داشـت            آتـش دل، زبــــانــه ‏ای مـی ‏داشـت

چــــون زبـان دل آتش افشان بود            کـوه غــم گـر بهانـه ‏ای مـی ‏داشت

کــاش مــرغ غـریب این گـلـشـن            الــفـتـی بـــا تـرانـه ‏ای مـی ‏داشـت

یـا عـلی! بـــــا تو بـود هـمـسـایـه            اگر انـصاف، خــانـه ‏ای می ‏داشت

بــــا تـو عمری هـم آشیان می ‏شد            حـــق اگـر آشـیــانـه ‏ای مـی ‏داشت

آسـتــــان تـــو بـــود یــــا زهـــرا            گـر ادب، آســــتانـه ‏ای مـی ‏داشت

در زمــــان تــــو زندگی می ‏کرد            گـر صداقت، زمـانـه ‏ای می ‏داشت

گـر مـزار تـــو بی ‏نـشـانـه نـبـود            بـی نشــــانی نشـانـه ‏ای مـی ‏داشت

گـر که مـیزان حـق زبـان تو بود            ایــن تــرازو زبـانـه ‏ای مـی ‏داشت

ســینـۀ خـون فـشـان فـاطـمـه بود            گر گل خون، خزانـه ‏ای می ‏داشت

گــــر نـمی ‏سوخت گـلـشن توحـید            گـلـبـن او، جـــوانـه ‏ای مـی ‏داشـت

قــصـــه‏ ی زنـــــدگــانی او بــود            گر حقیــقـت، فسـانـه ‏ای می ‏داشت

شب اگر داشت دیــده، در غـم او            گریـه‏ های شبــــانـه ‏ای مـی ‏داشت

گر غـمـش بـحر بی کـرانـه نـبـود            غــم مــا هــم کرانـه ‏ای مـی ‏داشت

بـهـر قـتـلش بــه جـز دفـاع عـلی            کـاش دشـمــن بـهانـه ‏ای می ‏داشت

به ســر و روی دشمــنـش می ‏زد            شرم اگــر، تــازیـانـه ‏ای می ‏داشت

شـانـه مــی ‏کـرد زلـف زیـنـب را            او اگر دست و شانـه ‏ای می ‏داشت

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

آتش کـیـــنه چــون زبـانه کـشـیـد            کـار زهـرا بـــــه تــازیـانـه کشید

دشـمـن دل سیـه، بـه رنگ کـبود            نـــقــش بی مــهـری زمـانه کشـید

آتــــش خـــــشـم خـانمان سـوزش            پــای صـد شعله را به خانـه کشید

هـم چو شمعی که بی‏ امان سوزد            شــــعـله از جان او زبــانـه کـشید

در مـیـانـش گـرفـت شـعـلۀ کـیـن            پــای حـق را چــو در میانه کشید

دل او در میـــــان آتــش و خــون            پــر بـه سـوی هــم آشـیـانـه کشید

ســوخـت بــال کـبـــوتـران حــرم            کـار ایـــن شعله هـا بـه لانـه کشید

دامـن گــل کـه ســوخـت از آتـش            شـعـلــه ســر ازدل جـوانـه کشـید

ســـینه‏ اش مخـزن گـل خـون شد            به کجــا کار ایـــن خزانـه کــشیـد

قـامـتـش حــــالت کـمـانـی یـافـت            بـس کـه بـار محـن به شـانه کشید

سبحه، مشق سرشـک او می ‏کرد            بـس کـه نـقـش هـزار دانـه کـشید

بـر رخ ایــن حـقـیـقـت مـعــصوم            نـتـوان پــرده‏ ی فـسـانــه کشیـــد

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

گل خزان شد، صفای اومانده‏ ست            رنـگ و بـوی وفـای او مانده‏ ست

رفت زهـرا، ولی بـه گـوش عـلی            نـــــالــۀ ای خــدای او مـانـده‏ ست

در دل او کـــه بیت الاحـزان ست            نـــــالــۀ وای وای او مــانــده‏ ست

یـا عـلی گـفت و گفت تا جـان داد            ایـن خـدایـی نــدای او مـانـده‏ ست

بـــر لب او کــــه خاتـم وحی‏ ست            نـقـش یــا مـرتضای او مانده‏ ست

زیـــر ایـن نه رواق گـنـبـد چـرخ            نــالـه‏ ی او، صـدای او،مانده‏ ست

رفــت و، زیــر زبـان لیل و نهار            مـزه‏ هــای دعـای او مـانـده‏ سـت

گر چه دستش ز دسـت رفته ولی            کف مـشکـل گـشای او مـانده‏ ست

دل خـبــر می ‏دهـــد به ناله از او            گر چـه در مبـتـدای او مانـده‏ ست

در دل مـــا کـــه کربلای غم‏ ست            نـیـنـوایی نــوای او مـــــانـده ‏ست

که قـــدم می‏ نهـــد به خـانه‏ ی دل            در دلــــم جـای پای او مانـده‏ ست

نـیـمــه جـانی عــلـی به لـب دارد            چه کـنـد؟ ایـن برای او مانده‏ ست

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

تا عـــقیق ست و تا یمن باقی ست            رگـه‏ هـایـی ز خـون من باقی ست

شهـر مـن تا مـدیـنـۀ عـشـق است            هم اویس ست و هم قرن باقی ست

خـون من، این زلال جاری سرخ            در دل لعـل، مــوج زن بـاقی ست

مانـــد زینـب،اگـر که زهرا رفت            بچــه شیری ز شـیـرزن باقی ست

گر چـه آهـسته چون نسـیم گذشت            جای پایش در ایـن چمن باقی ست

تا که نمـرود هـسـت، آزر هـست            تـا تـبر هست، بت ‏شکن باقی ست

تـا سـر کـفـر و شـرک می‏ جـنـبـد            ذوالفـقارست و بوالحسن باقی ست

در دل شــــعـله ســـوخت پـروانه            گریـــۀ شـمــع انـجـمـن بـاقی ست

سوخت شمع وبه جاست فانوسش            از عــلی نـقـش پـیـرهـن باقی ست

بر رخ آن فرشـــتــه‏ ی معـصـوم            اثــــر دسـت اهـرمـــن بـاقـی ست

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

رفتــــی و  زیــــنب تـو می مـانـد            خـــط تـــو، مکـتـب تـو می مـانـد

بر کـف زینب، ایـن زبــان عـلـی            رشـتـــۀ مطلــــب تــــو مـی مـانـد

تـا حـسـیـنی و کـربـلایـی هـسـت            زیــــن اَب، زینــب تـو مـی مـانـد

از عــــلی دم زدی و، نـــام عـلی            تــا ابــد بـــــر لــب تــو می مـانـد

تـا ابــــد در صــوامــع مـلـکـوت            نــــالــۀ یــا رب تـــــو مـی مــانـد

هم نماز نـشـســــتـۀ تــو بـه روز            هـم نـمــاز شــــب تــــو می مـانـد

منصب تو، حکومــت دل هـاست            بـهـر تـو، مــنصب تــو می مـانـد

در سپـــهـــر شـهـــامت و ایـثــار            پــــرتـو کـوکــــب تــو مـی مـانـد

خــون تــــو پشتوانه‏ ی دیـن ‏ست            تــــا ابـد مـذهــــب تــو مـی مـانـد

دل تو می ‏طـــپد به ســـینه هنـوز            شــور تــاب و تـب تـو مـی مـانـد

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

بـی تــــو ای یــار مـهـربـان علی            شعـله سـر مـی ‏کـشد ز جان عـلی

بی تو ای قـهـرمـان قصـۀ عـشـق            نـــاتـمــام اسـت داســـتــان عـلـی

عـــیـسـی ار چـار پــله بـالا رفت            دم آخـر، ز نــــردبــــان عــــلــی

در عـــروج تــو از ادب می‏ سود            سـر بــــه پـای تــو،آسـمان عـلـی

خـطــبـۀ نــــاتــمـام زهـــرا کـرد            کار شـمـشـیر خـون فشـــان عـلی

خواست نفرین کند، کـه زهـرا را            داد مــولا قـسـم بــــه جــان عـلی

کـــه ز قـهـر تـو مـــاسـوا ســوزد            صبـر کن صـبـر، مهـربـان عـلی

ذوالـــفــقــار بـــرهـنـۀ ســخـنـش            کـرد کـاری بـــه دشـمــنـان عـلی

کـــه دگــر تـــا ابـد بــــزنهـــارند            از دم تـــیـــغ جـــان سـتـان عـلی

با وجـودی کـه قـاسـم رزق است            ساخت عمری به قرص نـان علی

بعد او،خصـم دون که می ‏پنداشت            بـه سـه نــان می ‏خرد سنان عـلی

بود غـافـل کـه چــون بــه سر آید            دورۀ صـبـر و امــتــحـــان عـلـی

دشمـــنــان را امـان نــخواهـد داد            لحـظـه ‏ای تـیـغ بـــی امـان عـلی

زینب! ای خـطـبـۀ حماسی عـشق            ای بـه کــام عــلـی، زبــان عـلـی

بـــاش کـز خـطـبه ‏ات زبانه کشد            آتــــش خـفــتـه در بـیـــان عـلــی

دیدم انصاف را به کوچـۀ عـشـق            سـر نهــــاده بــــر آستـــــان علی

نـســب خـویـش را جــوانــمـردی            مـــی‏ رسـانـــد بـه دودمـان عـلی

عشــق، چـــون من ارادتــی دارد            بـه عــلی و بـــه خــانـدان عــلـی

رفـت زهـــرا و اشـک از دنــبال            وز پـــی او روان، روان عــــلـی

خرمـن او اگر در آتـــش سـوخت            رفـت بـر بـــاد خان و مـان عـلی

بـازمـــانـــده‏ ست ســـفــرۀ دل او            غــم و دردسـت، مـیـهـمـان عـلی

راز دل را بــــه چــاه مـی ‏گــوید            رفــتـه از دســت، هـم زبـان علی

آن شـراری کـه سوخت زهـرا را            سـوخـت تا مـغـز استخـوان علی

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

الهی داد از ایـن دل داد از این دل          كنـــــار قـبر زهـــرا كــــرده مـنزل

بــــگو زهــــرا ز جـــا خیزد ببیند          كه اشك دیـده كـرده خــــــاك او گل

*****************************

چنــــان داغـــــت دلم غمناك كرده          كه دست من تو را درخـاك كــــرده

به جایت زیـــنب مظــــلومـــه تـــو          غبــــار غـــم ز رویم پـاك كــــرده

*****************************

در و دیـــــوار خــــانه بـــــا نگاهم          بـــــه یــــادم آورد آن نــــاله هـایت

*****************************

كــنــــار تـــربتـــــت انـدر دل شب           بــود نام تو زهــرا جـــاری از لب

بـــــه خــــانه تــــا روم بـــا دیده تر          كشـــــد نـاز مــرا مظـلومــه زینب

*****************************

اگــــر محور به هر امكان علی بود          ولی بــر فاطمه مــهمان عــلی بود

كــنــار تربـتت؛ مظـــــلومــــه زهرا          سرشـب تا سحر گــریان عــلی بود

*****************************

چنــــان دست علی آتش برافروخت          كه حتی میخ در درشعله اش سـوخت

نـــداند كـــــس به جز مولی الموالی          چگونـه میخ در آن سیـنه را دوخت

*****************************

ســـــوزانـــد دل فاطمه را آتش كین           بین در و دیوار شده نـقــــش زمین

با پــــهلوی فـــاطمه چه ها كرد لگد           كاندر یم خون از اوشده سقط جنین

*****************************

بــر خلق جهان كه گشته معلوم علی          ازحـق خودت شدی تو محـروم علی

بـــر كنگره ی عرش به جان حسنین           بـا اشك نوشتـه است،مـظلـوم علی

*****************************

چــــون مـرغ سحر شكسته باشد بالم          یــــك تن نبــــود فاطمه پرسـد حالم

رفــــتی تـو ولی جان نبی روح علی            بی تـــــو بـه خدا صفا ندارد عالم

اشکـت چکـیـد نم نم و باران لقـب گرفت           چـشم تو ابر و؛ آه تو تـوفـان لقـب گرفت

پـیـش از تـو سـر بـزیـر نـبـودنـد بـیـدها           بعـد از تو غنچه سر به گریبان لقب گرفت

بانــوی آب های جهان خانه ی تو نیست           ایـن گوشه ای که کلبۀ احزان لقب گرفت

بــــانو چــــقدردرد عـــلی را گـــریستی           بـا دیـده ای كه ابــر بهـاران لقـب گرفت

شش گوشه ی بهشت ضریح حسین توسـت            شش گوشه ای كه روضۀ رضوان لقب گرفت

آن شش هزاروششصد و اندی به جای خود            تنـها سـه آیـــه بــود که قرآن لقب گرفت

برخوان «یطعـمون »تو دائم نشسته دهر           این سوره هل اتی؛ علی الانسان لقب گرفت

از خانـۀ « لیذهـب عـنکم» طـلـوع كرد           نـوری که قلـب عـالـم امکـان لقب گرفت

پروانه سوخت پشت دری که..خدای من           ایـن بـــود آتشی که گـلستان لقب گرفت؟

بــانـو! فقط کلید شفاعت به دست تـوست           هر کس تو را نداشت پشیمان لقب گرفت

نــــامــوس خلـقـتـی كـــه مـیـان مـزارها           تنها مزار توست که «پنهان» لقب گرفت

از غـم فرقت زهـرا دل حـیـدر سـوزد           یا که درنُه فلک ازخیل ملک پر سوزد

اهرمن آتش کین زد بـه در خانه وحی           که هنوز عالمی از آتش آن در، سـوزد

از ستم سوخـت درِ خانۀ زهـرای بتول           که از آن شعله کین، قلب پیمبر سـوزد

از فـشـار در و دیوار شکـست آیـنه ای           که دل اهل ولا تا صف محشر، سـوزد

خـواست تا باغ فدک را بستاند ز عـدو           چه بگویم که چه شد خامه و دفترسوزد

کرد پنهان ز عـلی پیرهــن خـونین را            که از آن واقعه جان و دل حیدر سوزد

شرح خونابه ی پهلو، نتوان کرد بیـان           دل از آن قصۀ پُرغصه، مکرر سوزد

رفت ازدست علی فاطمه کزسوز غمش            روز و شب جان ودل حیدر صفدر سوزد

غسل داد و کفنش کردعلـی دردل شب           که هنوز از محنش چاه چو اختر، سوزد

از دل سوخـته آهی کشد «آهی» زیرا           عـالـمی از غـم صـدیـقـۀ اطهــر سوزد

با چـشم های بی نـوایـش گریــه می کرد          مسـمارهم  حـتّی بـرایش گریه می کرد

هرچند بُغـضـش آسمان را سخت آزرد          گویا زمین برگریه هایش گریه می کرد

خاموش ماند و رو گرفت ولب فروبست          با ناله های بی صـدایش گـریه می کرد

دیــروز در وقـت نــمـاز صـبـح دیــدم          سرگرم صحبت با خدایش گریه می کرد

دیــدم که جارو زد به خـانه با مـشـقّـت          دیدم که مادر لا به لایش گریه می کرد

می گفت از پـهـلـو و زخـمِ بسـتر و درد          «عجّل وفاتی» شد دعایش گریه می کرد

چون شمعِ نیمه سوخته سوسو زنان شد          دیدم که حیدر پیش پایش گریه می کرد

«ای کاش ها»در سـینه اش آتش گرفـتند          ای کاش هم؛ بر های هایش گریه می کرد

می دوخت بـرروی حسینش چشم ها را           بـا یـاد دشــت کـربـلایش گریه می کرد

مـی مـاند مـات سـرخی لب های طفـلش          هـمــراه با تـشت طلایش گریه می کرد

مـــی دیـــد زیر سمّ اسبان مصحفی را          بـا آیــه های جا بـه جایش گریه می کرد

و الشّـمر جالس...آه! زهـرا ناگهان دید          شمشـر دشـمن در قفایش گریه می کرد

یـک نیزه سمت آسمان خورشـید می برد           انـگـار نـیـزه بـیـن نـایش گریه می کرد

وقتــی که می دید آسمان خشکی گرفته          بـا چـشـم های بـی نـوایش گـریه می کرد

از اشک های چشم تو زمزم درست شد          از نـاله های نیـمـه شبت غــم درست شد

اوّل تــو آفـریــده شـدی، شـک نمی کـنم          زآن پیشترکه طرح دو عـالم درست شد

وقـتی بـه شــکـل انـسـیـۀ کـامـلی شـدی          از باقیِ گـلـت گـل مــا هـم درسـت شـد

مــــا را طــلایه دار غـم تـو نـوشـتـه اند           از آن زمان که غصّه وماتم درست شد

مــــا نــوکر حــسین غـریب شـما شـدیم           از فـاطـمـیـه ای کـه مـحـرّم درست شد

اشکـی بود مـرا که به دنـیـا نـمی دهم          این است گوهری که به دریا نمی دهم

گرلحظه ای وصال حبیبم شود نصیب          آن لـحـظه را به عمر گـوارا نمی دهم

عـــــمری بود که گوشه نشیـن محبتم          این گــوشه را به وسعت دنیا نمی دهم

درسینه ام جمال عـلی نقش بسته است          این سینه را به سـینـۀ سـیـنـا نمی دهم

تــــا زنــده ام ز درگه او پـا نمی کـشم          دامـان او ز دســـت تــمـنـا نـمـی دهـم

سـرمـایـۀ مـحـبت زهـراسـت دین من          من دین خویش را به دودنیـا نمی دهم

گر مهر وماه را به دو دستم نهد قضا          یــــک ذره از محبــت زهرا نمی دهم

امــروز بزم ماتم زهرا بهشت ماست          ایـن نـقـد را به نـسـیـۀ فـردا نمی دهـم

در سـایـۀ رضـایـم و هـمـسـایـۀ رضا          این سایه را به سایـۀ طـوبـی نمی دهم

امشب هـزار قافـله پـروانه سـوخـتـه           یک جـویـبـار شمع غـریـبانه سـوخته

ازاین دری که سوخته معلوم می‌شود          هرکس که بوده است دراین خانه سوخته

آتش گرفته بیت کریمی کـه در طلب           صد یوسفش به حسرت پیمانه سوخته

دارالولای فاطـمه امشب دلِ عـلی ست           سقف و ستون و بام و درِ خانه سوخته

خاکسترغم است به گیسوی مرتضی           گل رفته، شمع سوخته، پروانه سوخته

بعد از تو این کبوتر تنها چه می‌کند؟          طوفان گذشته است، ولی لانه سوخته

لیلی به خاک خفته ومجنون به خاک او           سنگ از حـرارتِ دل دیـوانه سـوخته

تقویم بی‌تو بودنم آغــاز شد، چه زود           شب رفته است و شمع به افسانه سوخته

دل را به داغ بانوی تطهیر خون کند          هـر کس به یاد خانه و کاشانه سوخته

ای کشتی شکسته که پهـلو گرفتـه ای           برگـو چرا تو دست به پهـلو گرفته ای

گل را خدا برای سرور آٰفریده اسـت           ای گل چرا به غصه وغم خو گرفته ای

گاهی ز درد شانه ز دل آه مـی کشی           گاهـی ز درد دست به بـازو گرفته ای

از ماجرای کوچه نگفتی به من، ‌بگو           اکنون چرا ز محرم خود رو گرفته ای

دیوار گشته اسـت عصای تو باز هم           بـیـنم که دست بـر سر زانـو گرفته ای

دیــشب نـمـاز نـافـلـۀ تو نـشـسته بود           دیدم که دست خویش به بازو گرفته ای

هرگه که در به روی علی بازمی کنی           خوشحال می شوم که تو نیرو گرفته ای

رنگی زداغ گرکه وفائی به شعر توست            چـون لالــه ها ز باغ ولا بـو گرفته ای

فتنه هایی که جدیدنـد خـدا رحـم کـنـد            سمت یک خانه دویدند خـدا رحم کند

سخن ازقنفذ ملعون به میان آمده است            نـقـشـۀ حـمـله کـشـیدنـد خدا رحم کند

پـای آتـش به گـلـسـتان ولایت وا شد            حـرمـت عـشق دریدنـد خدا رحم کند

لاله ای در وسط شعـلۀ غـم می سوزد            نـاله اش را نـشـنیـدنـد خـدا رحم کند

خیره به دست یداللهی مولامانده ست            ریـسمـانی که خریدند...خدا رحم کند

مادری خورد زمین تا پدری پا بشود            دل از انـصاف بریدند...خدارحم کند

سیلی و"ساحت پروانه"و"سقط غنچه            سیـب سـرخی که ندیدند خدارحم کند

سایۀ شـوم تـبـر؛ سوخـتن سـاقۀ یاس            هفت سینی ست که چیدند خدا رحم کند

مبدأ روضۀ ما کوچۀ غم هاست ولی            مقـصـد مرثـیه گودال حسین بن علی

ای بال و پر شکستۀ حیدر نرو بمان            ریـحـانـۀ کـبـود پـیـمـبـر نـرو بـمان

در بین کـوچه آیه به آیه شکـستـه ای            شـأن نـزول سـوره کـوثـر نرو بمان

پـشت عـلی به بودن تو گرم می شود            پشـت و پـناه فاتح خـیـبر نـرو بمان

بنگرچگونه هستی من با زبان اشک            شد التماس هر شب شوهر نرو بمان

حالا بیا و روی عـلی را زمیـن نزن            دیگـر نگـو شده دم آخر نــرو بـمان

زینب رسیده نـاله کـنان در کـنار تو             بانو تو را به گریۀ دخـتر نرو بمان

با گریه های دخـترمان گریه می کنم            وقتی به ناله گفت که مادر نرو بمان

جـان مـرا رسـانـده به لـب لالـۀ تنت            فکـــر میان خـانه ی حیـدر نـبودنت

بـگـیـر فـاطمه دست دعا برای خودت            بخوان دعای شفا نذر زخم های خودت

تـلاش کن که بـمـانی وگـرنه می مـیرم            نگو که رفـتنی ام جان مرتضای خودت

کمی مراقـب این سـیـنۀ ترک زده باش            شکسته می شود از حجم سرفه های خودت

نفس کشیدنت این روزها که آسان نیست            وَ بی صدا شده پژواک های های خودت

چه آمده به سرت بین کوچه زهرا جان            که مرگ می طلبی ای گل ازخدای خودت

شکـوه قـبـلۀ من؛ رو به قبله ای تو چرا            گـمان کنم که رسیدی به انتهای خودت

مـیان خـواهش عـجّـل وفـاتـی هر شب            بیا و مرگ علی را بخواه؛ جای خودت

مـدیـنـه بـعد تـو جای علـی نخواهد بود           مرا به غصه نشاندی تو با عزای خودت

مرو که خانه ی عمرم خراب می گردد            سلام هــای عـلـی بـی جـواب می گردد

مادری خورد زمین و همه جا ریخت بهم          همه ی زندگیِ شــــیر خــــــدا ریخـت بهم

داغـــی و تیزیِ مـسـمــار اذیّـــت میكرد          تا كه برخاست زجا عـرش خدا ریخت بهم

بشکند پای کسی کـه لگــــدش سنگین بود          تا کـــه زد سلـــسـله ی آل عبا ریـخت بهم

ثلث سادات میــــان در و دیـــــوار افتـــاد          نسل سادات به یك ضربه ی پا ریخت بهم

گُر گرفته بدنِ فــاطــمـه، ای در؛ بــس كن          وسط شعله ببیــــن زمــزمه ها ریخت بهم

پشتِ در سینه یِ سنگین شده هم ارثی شد           گــیـسـوانِ پسرش كـرب و بلا ریخت بهم

ﺍﮔﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﮐـــﻨﺪ ﻧﻘــﺶ ﺯﻣﯿـــﻨﻢ          ﺭﺳـﺪ ﻇﻠﻢ ﺍﺯ ﯾـﺴﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﯾﻤـﯿﻨﻢ

ﺑﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺗﺎ ﻧﻔـــﺲ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ          ﻃـــﺮﻓـــﺪﺍﺭ ﺍﻣـﯿــﺮﺍﻟـﻤـﺆﻣﻨـﯿــﻨﻢ

ﺍﮔﺮﭼﻪ ﮐﺲ ﻧﮑﺮﺩ ﺍﺯﻣﻦ ﺣﻤﺎﯾﺖ          ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺍﺯﻋﻠﯽ ﺩِﯾﻦْ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﯾﻨﻢ

ﺷﻮﺩ ﻗـﺮﺑـﺎﻥ ﯾﮏ ﻣــــﻮﯼ ﺍﻣﺎﻣﻢ          ﻫــﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑــﺎﺭ ﻃـﻔـﻞ ﻧـﺎﺯﻧـﯿـﻨـﻢ

ﻧﮕـﺎﻫـﻢ ﺭﺍ ﺑﮕـﯿﺮ ﺍﯼ ﺍﺑـﺮ ﺳﯿـﻠﯽ          ﮐـﻪ ﻣﻈــﻠـﻮﻣﯽ ﺣـﯿـﺪﺭ ﺭﺍ ﻧﺒـﯿﻨﻢ

ﻫﻤﻪ ﺩﺷﻤﻦ، ﻧﻪ ﯾﺎﺭﯼ ﻧﻪ ﻣﻌـﯿﻨﯽ          ﻓـﻘـﻂ ﺩﯾـﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﯾـﺎﺭ ﻭ ﻣﻌـﯿـﻨـﻢ

ﺍﻟﻬـﯽ ﺑـﺸـﮑـﻨـﺪ ﺩﺳـﺘﺖ ﻣـﻐـﯿـﺮﻩ          نـﺰﻥ ﻣـﻦ ﺩﺧﺖ ﺧﺘﻢ ﺍﻟﻤﺮﺳـﻠﯿﻨﻢ

ﻃﻠﺐ ﮐﺮﺩﻡ ﺯ ﺩﺍﻭﺭﻣﺮﮒ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ          ﺑـــﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ؛ ﻣـــــﺮﻍ ﺁﻣّـﯿـﻨـﻢ

ﺗـﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿـﺜﻢ ﺍﺯ ﺯﻫـﺮﺍ ﺑـﮕـﻮﯾﯽ          ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﺒﻊ ﺗﻮ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻓـﺮﯾﻨﻢ

پخش سبک

بعد از تو ـــ  مدینه و سکـوت و حـسرت ـــ  مدیـنـه و غروب و غربت(۲)

آه، علی و روزگار غم ها          علی و خاطرات زهــرا(۲)

ای بهار من خــدانگـهـدار          قـرار من خــدانـگــهـدار(۲)

فاطمه بی تو بی سـپـاهم          فــاطمه بی تو بی پناهم(۲)

*************************

بعد از تو ـــ  نه همدمی نه غمگساری ـــ   نه صبر و طاقت و قراری(۲)

آه، از آسمون بی ستاره          شب عـلی سحــر نـداره(۲)

ای تموم دلخوشی حیدر          پـنـاه من پس از پـیـمبـر(۲)

فاطمه بی تو بی سپاهم          فـاطمه بی تو بی پناهـم(۲)

*************************

مــدیــنـه ــ قـسـم بـه غـربـت بـقـیـعــت ــ بــه عــطـر تـربـت بـقـیـعــت(۲)

ما غـریـبـه های آشنایـیـم          همسایه ی امام رضاییــم(۲)

باز، میان بین الحرمینت          قـسـم مـیدم به زینـبینـت (۲)

می پرسیم از ام البـنیـنـت          کـو قـــبــر مـادرِ حسینت؟

فاطمه بی تو بی سپـاهم          فـاطمه بی تو بی پنـاهـم(۲)

*************************

مـی آیــد ــ صــدای الـعـطـش دوبــاره ــ رفــتــه عـمـو کـه آب بــیــاره(۲)

وای بارون سنگ اگه بباره          اگه  که مشکـش بشه پـاره(۲)

وای؛ اگر چـه دلها بیـقـراره          قــول عـمــو نـشـد نـــداره(۲)

سـاقـی کـربــلا ابـالـفــضـل          دستش شـده جــدا ابـالـفضل

هر کسی این روزها آمد کنارم، گریه کرد         چشمش ابری شد،به حال و روزگارم گریه کرد

بس که مرغ روح من شوق سفر دارد به سر         قابض الارواح از این انتظـارم گریه کرد

سینۀ دیـوار با زخـم نهـانم خـون گریست         درب خانه شد سیاه و سوگوارم گریه کرد

آسمان تا دیـد بـا بـال شکـسـته، هـمچـنان         در هوای مرتـضایم بـی قـرارم گریه کرد

مرتضی امروز وقتی دید با هر زحمـتی         روی پاهای حسن سر می گذارم گریه کرد

مجتبی انگشت خود را روی موهایم کشید         نـاگهـان افـتـاد یـاد گـوشـوارم گـریه کرد

دخترم زینب شبی سرروی دامانم گذاشت         گفت می خواهم برایت خون ببارم، گریه کرد

کاسه آبی را که بردم سمت لبهای حـسین         دید در دستانم از بس رعشه دارم گریه کرد

هزار مرحـلـه سائل نشسته بـر در تو          مگر که نور بگیرد ز فیض محضرتو

گدا چومن که نه بی بی! شبیه جبرائیل          که مشق شب بنویسد ز روی دفـتر تو

حیـای مـریم و سـارا و هـاجر و حوا          نمی رسد به نخی از حـجـاب دختر تو

خـدا سـرشـتـه تو را تا کنیز او باشی          خـدا کـند که بـمـانم همـیشه قـنــبر تو

خبررسیده که از کوچه ای گذر کردی          نشست خاک کف کوچه روی معجر تو

خـبـر رسـیـده که دسـتت ز کار افتاده          و سخت تر که کسی بسته دست حیدر تو

خبر رسیده که چشمان تو ورم کـرده          و سخت تر که مقابل به چشم همسر تو

خبر رسیده نفس میکـشیدی اما خـون          چکید لخته به لخته ز نای و حنجر تو

چقدر زرد شدی یـاس ارغـوان عـلی          نمانـده غـیر کبودی به روی پیکر تو

بمان و رحم کن ای گل به غنچه هایی که          نـشـستـه اند غــریـبـانه دور بـستـر تو

بـرای لحـظـه‌ی آخـر نـگـاه کن بـانـو          ببـین شکسـته دل مـرتضی بـرابـر تو

آیــه آیــه کوثــرت آتش گـرفت          سـورۀ چـشـم تـرت آتـش گرفت

لخته لخته بغض های بـی کسی          در نـگـــــاه پرپرت آتش گرفت

همنفس با شعله ها ققنــوس وار          نــاگهان بال و پرت آتش گرفت

گوشوارت درهجوم غم شکست          گوشه های معجرت آتش گرفت

لاله لالــه پُــر شــد اقـلـیـم تـنت          یــــاس های بسترت آتش گرفت

گریه کردی غربت لب تشنه را          لحظــــه های آخرت آتش گرفت

شعله از بغض نگاهت می چکید          سـوره ی چشم ترت آتش گرفت

مـردمِ شـهــر رسـیـدنــد ولی بــا آتـش          آمـده لـشـگـر ابـلـیــس سـراپـــا آتـش

داشت ازدرد تنِ خانه به خود می پیچید          داد زد کـوبـۀ در؛ وای خــدایــا آتـش

درِ این خانه و آتش!؟ چه خیالـی دارند          جـمـع کـردنـد درِ خــانـۀ دریـا؛ آتـش

درخودش شعله زد وسوخت و خاکسترشد          با خودش گفت چرا خانهء زهرا آتش

باز تکـرارِ همیـن قـصه کـمی آنسوتر          کربـلا، روز دهم،خیمه و غوغا آتش

بـاران گرفت و قصـۀ دریـا شـروع شد          تکبیرهای جنگل و صحـرا شــروع شد

بـابـا که رفت دخـتـر خـود را بغـل کند          بغضش گرفت وعشق همانجا شروع شد

صف بسته بود جمع ملائک در انتظار          پرده کــنار رفـت و تـمــاشا شـروع شد

کوثربه جوش آمد و رضوان خروش کرد          جـشـن و سـرور عـالـم بـالا شـروع شد

چشمش به چشمهای پدرخورد و بعد ازآن          لـبخــنـــدهـای اُمِّ ابـیــهـا شــــروع شــد

تا سـالـهــــا بــرای پــدر، مـادری کـنـد          هـمـراه او بـمـانــد و پـیــغـمـبـری کـنـد

تا عشـق را نـفـس بکشــد در هـوای او          بـــابــا بـــرای او شــود و او بـرای او

هی دور او بچـرخـد و پـروانه ای شـود          دسـتش بـرای مــوی پدر شانـه ای شود

خیره شود به صورت او تا به مـاه خـود          بـوی بهــشـت هـدیـه کـنـد با نگـاه خود

تـا پــارۀ تـنـش بـشـود، مـیــــوۀ دلـــش          آئـیـنـه ای مـقـابـل شـکــل و شـمـایـلـش

تا سـالـها هـمـیـن بــشـود مـاجــرای او          بــــابــا بــرای او شــود و او بــرای او

بـادی وزیـد و خـنـدۀ دریـا تمــام شــــد          احساس خوب جنگل و صحرا تـمام شد

خورشید اوغروب خودش را بغـل گرفت          یـخ بـسـت قـلـب عالم  و گـرما تمام شد

آئیـنه ای شکست و غـمی انعکاس کـرد          آئـــیــن مــهــربـانـی دنــیـــا تــمـام شـد

تـنـهـا بهــــانه بــــود بـــرای وجـود او          راهی شــد و بــهانه ی زهـرا تـمام شد

این کار، کار کیست؟چه بد می زند به در          باور نکرد؛ کیست، لگد میـزند به در؟!

مشعـل گرفـتـه است که آتـش به پـا کند          یـا بــا طـنـاب دسـت شـمـا را جـدا کـند

شاید تو بـی عـلـی شوی و او بـدون تو          از پـشت در صدا بـزنی یا عـلـی نـرو!

یعنی که قطره قطره بریزی به کوچه ها           نـامــش نـیـفـتـد از دهـنت تـا به انـتـهـا

یعـنی بجنگ! وقت تـماشـا نمانـده است          یعنی بـه او نـشان بده تـنها نمانـده است

اینجا کجاست؟! چادر خاکی! چه می کنی          تنها ترین نـشانه ی پـاکی چه می کنی؟!

اینجا غـریبه نیست، چرا رو گرفته ای؟          آیـا تـویی که دست به زانو گرفته ای؟!

دیر آمدم بگـو که چه کردنــد کـوچه ها          بانوی قد خمیده!زمین می خوری چرا؟!

حق دارد اوکه طاقت این روز را نداشت          روزی که خانه دست کم از کربلا نداشت

روزی که ازصدای غمت شهر خسته شد          روزی که چشمهای تو یکباره بـسته شد

روزی که زخم های عمیقت دوا نداشت          روزی که گریه های تودیگر صدا نداشت

توفـان گرفت و آن شب یلـدا شروع شد          خـون گـریـه های عـالـم بالا شـروع شد